references
98 C Z Ę Ś Ć
II
• instytucjonalne formy wspomagania rozwoju sieciowych kompetencji medialnych; • kompetencje medialne na tle innych kompetencji cywilizacyjnych określonych przez tzw. europejskie ramy kompetencji; • potencjał edukacyjny kultury konwergencji i typy kompetencji stymulowanych przez tę kulturę. W drugiej części – Kompetencje medialne – pytania do refleksji będziemy się zastanawiać nad zagadnieniami i udzielać odpowiedzi na pytania: • czym są kompetencje medialne, jakie są ich komponenty i wskaźniki, jak zmieniają się one w biegu ludzkiego życia i w odniesieniu do różnych grup społecznych? • czy można je traktować całościowo, czy analizować osobno w odniesieniu do różnych mediów? • jak wygląda proces ich nabywania w ramach edukacji formalnej i nieformalnej, tradycyjnej i posttradycyjnej? • jakie pełnią funkcje w różnych systemach politycznych, a zwłaszcza w społeczeństwach demokratycznych? Osobne miejsce w tej części rozważań będzie poświęcone rozwojowi kompetencji medialnych nauczycieli i pedagogów. Związane z nimi środowiska są bowiem w najwyższym stopniu odpowiedzialne zarówno za proces kształcenia i wychowywania, jak i podejmowania działań profilaktyczych (profilaktyka informacyjna i edukacyjna) zapobiegających rozwojowi choćby uzależnień medialnych. W trzeciej części – Edukacja medialna a kompetencje medialne – rozważa się problem: czy tytułowe kategorie są to pojęcia synonimiczne, czy specyficzne? Podrozdział ten zawiera charakterystykę porównawczą tradycyjnego uczenia z nieformalną edukacją w kontekście nabywania tych kompetencji i w powiązaniu z wzorami/strategiami komunikacji wyznaczanymi przez tradycyjne i nowe media. Podkreślony został także edukacyjny potencjał kultury partycypacji (uczestnictwa) i form edukacji nieformalnej w obrębie tej kultury. Część czwarta – Kompetencje medialne – ujęcia modelowe obejmuje wybrane, ale i kluczowe modele kompetencji ze szczególnym uwzględnieniem modeli: rozwojowego, kognitywnego, interakcyjnego i funkcjonalnego.