references
Z N A C Z E N I E O R G A N I Z A C J I P O Z A R Z Ą D O W Y C H I I N S T Y T U C J I K U LT U R Y. . .
337
Piotr Drzewiecki Grzegorz Dominik Stunża Znaczenie organizacji pozarządowych i instytucji kultury dla rozwoju edukacji medialnej w Polsce
W
poprzedniej dekadzie dyskusja na temat edukacji medialnej w Polsce koncentrowała się głównie wokół problemu jej funkcjonowania
jako przedmiotu szkolnego. W 1998 roku powołano ścieżkę międzyprzed-
miotową „edukacja czytelnicza i medialna”, zaczęły powstawać pierwsze podręczniki i zbiory scenariuszy lekcji dla nauczycieli. W reformie programowej 2008 roku zrezygnowano jednak z koncepcji ścieżek edukacyjnych na rzecz większej integracji przekazywanych tą drogą treści z programem przedmiotów podstawowych. Wzbudziło to – i nadal wzbudza – pewne kontrowersje. Zwłaszcza, że z uwagi na rosnące znaczenie mediów w społeczeństwie w preambule podstaw programowych zapisano wskazanie, aby każdy nauczyciel był edukatorem medialnym. Zdecydowano się zapisać elementy edukacyjno-medialne w programie takich przedmiotów, jak: język polski, wiedza o społeczeństwie, wiedza o kulturze, historia czy informatyka. Niestety, nie wskazano na potrzebę kształcenia nauczycieli w zakresie wiedzy o mediach, tak aby swój obowiązek mogli wypełnić należycie, nie określono również narzędzi ewaluacji tej edukacji. Analizując podstawy programowe, można zauważyć, że istotne treści edukacyjno-medialne zostały rozproszone w programie różnych przedmiotów, a niekiedy wręcz dopisane dla uatrakcyjnienia podstawy1.
A. Dąbrowska, P. Drzewiecki, J. Jasiewicz, J. Lipszyc, G.D. Stunża, Kształtowanie kompetencji medialnych i informacyjnych w podstawach programowych MEN, [w:] Cyfrowa przyszłość. Edukacja medialna i informacyjna w Polsce.
1