references
F I L M J A KO M E D I U M O J Ę Z Y KO W E J N AT U R Z E . . .
3 1 1
z wykorzystaniem języka filmowego. Dodatkową zaletą takiego modelu jest jego realizowalność (w obecnych warunkach i przez pracujących aktualnie nauczycieli). Taka wizja edukacji medialnej nie unieważnia – rzecz jasna – obecności tekstów prasowych i wizualnych (np. billboardów) w tej dziedzinie szkolnego kształcenia. Żadna formuła edukacji medialnej nie obejmie wszystkich form, w jakich przejawia się aktywność współczesnych mediów audiowizualnych (a także audialnych czy wizualnych), zatem każda koncepcja takiej edukacji skazana jest na strategię pars pro toto. Żaden istniejący przedmiot szkolnego nauczania nie udźwignie dodatkowego obciążenia o treści i działania dydaktyczne, w sposób pożądany i skuteczny kształtować postawy i kryteria świadomego, refleksyjnego i krytycznego istnienia w przestrzeni medialnej. Ideałem byłoby wprowadzenie w obszar działania szkoły nowego przedmiotu (edukacja medialna), niosącego sfunkcjonalizowaną wiedzę, kształtującego umiejętności i wspierającego skalę wartości niezbędne do podmiotowego egzystowania w mediosferze. Niezbędnym komponentem tak rozumianej edukacji medialnej musi być kształtowanie umiejętności twórczego i refleksyjnego wykorzystania technologii medialnych, a więc także kreowania komunikatów w języku danego medium. W sytuacji braku wspomnianego przedmiotu szkolnego nauczania jedynym sposobem kształtowania kompetencji medialnych przez istniejący system edukacyjny jest rozproszenie treści medialnych pośród różnych dziedzin szkolnego nauczania, z podkreśleniem szczególnej roli języka polskiego. Paradoksem polskiej (a sądzę, że nie jedynie) sytuacji funkcjonowania mediów cyfrowych, zwłaszcza zaś tych społecznościowych (Facebook, Twitter, Instagram, Tumblr i inne tego typu platformy) jest znacząca dysproporcja w biegłości ich wykorzystywania pomiędzy pokoleniami. Najliczniej obecnie w szkołach reprezentowana generacja nauczycieli czterdziesto-pięćdziesięciolatków jest w tej dziedzinie mocno zapóźniona w stosunku do młodzieży w wieku nastoletnim. W istocie więc edukacja w wymiarze czysto technologicznym, dotycząca wspomnianych mediów, mogłaby przebiegać w odwrotnym kierunku. Wydaje się zatem, że konieczne jest wyposażenie czynnych aktualnie nauczycieli w wiedzę i umiejętności dotyczące portali społecznościowych, co zapewniałoby kompetencje niezbędne do