references
268 C Z Ę Ś Ć
III
Implikacją tego rodzaju spostrzeżeń będzie przede wszystkim zmiana sposobów postrzegania procesu dydaktycznego jako statycznego i bardzo sformalizowanego, związanego z konkretnym miejscem i osadzonego w określonym czasie, wykorzystującego tradycyjne formy i metody pracy:
Zmienia się również nasze myślenie o środowisku edukacyjnym. Tradycyjnie miejsce, w którym zachodził proces edukacyjny, było fizycznie namacalne. Dziś mówimy raczej o przestrzeni lub przestrzeniach edukacyjnych. Stają się one bardziej społecznościowe, interdyscyplinarne i wspierane przez technologie, które prowadzą do wirtualnej komunikacji i współpracy. Będzie to również miało istotne znaczenie dla szkół – miejsce edukacji może być w każdym „tu i teraz”, a nie w czterech ścianach klasy4.
Wszystkie te obserwacje prowadzą do stwierdzenia, że w najbliższych latach w światowych trendach edukacyjnych dominującą rolę odgrywać będzie kształcenie nieformalne, alternatywne, które w sposób bezpośredni łączy się z koncepcją e-kształcenia5. Naukowcy Uniwersytetu Harvarda prognozują, że pod koniec drugiej dekady XXI wieku połowa zajęć w amerykańskich szkołach średnich może odbywać się w sieci. To samo może być w innych krajach. Rosnące zasoby edukacyjne w Internecie przyczynią się do zmiany modelu nauczania, w którym, obok tradycyjnych lekcji spędzanych w szkole, uczniowie będą mieć również zajęcia online, których zadaniem będzie rozszerzanie wiedzy z zakresu podstawowego lub oferowanie wiedzy ponadpodstawowej, niezwiązanej z minimum programowym (przedmioty fakultatywne)6. Omówione powyżej światowe prognozy dotyczące edukacji na wszystkich poziomach kształcenia znajdują swoje odzwierciedlenie
Tamże, s. 31. Por. tamże. Bardzo często na określenie tej formy edukacji stosuje się termin zapożyczony z języka angielskiego e-learning. Krytykę takiego postępowania autorka umieściła w książce A. Dziak, Edukacja polonistyczna w dobie dygitalizacji, Katolicki Uniwersytet Lubelski, Lublin 2012, s. 14. 6 Tamże, s. 74.
4 5