references
406 C Z Ę Ś Ć
III
Telewizja publiczna – sześćdziesięcioletni przewodnik po nowych mediach?
Jak wynika ze sformułowanego przez polskich ustawodawców jeszcze w nieco odmiennym wszechświecie medialnym stanowiska, media publiczne mają wspierać edukację medialną. Ale na ile efektywnie można nowego alfabetu uczyć za pomocą starego alfabetu? Czy można z linearnej telewizji publicznej, która – nie zawsze ze swojej winy – jest niejako częścią problemu, uczynić część rozwiązania (czyli przewodnika po świecie mediów konwergentnych)? W tym świecie jeden, początkowo czarno-biały, potem kolorowy, ekran zastąpiła mnogość ekranów – płaskich, przenośnych i kieszonkowych. Świat linearnych, przewidywalnych treści stopniowo zostaje wyparty przez radosną twórczość wideo-bloggerów. Światu Hollywoodu grozi świat Netflixa. Jaką rolę może w nim odgrywać zepchnięty do defensywy tradycyjny nadawca publiczny? Podkreślając raz jeszcze, że mowa tu o wyzwaniach na skalę globalną, posłużmy się globalną perspektywą redaktorów pracy „Zarządzanie mediami publicznymi w XXI wieku: Kreatywność, Innowacja i Interakcja”, którzy we wstępie do niej apelują o przyznanie mediom publicznym środków i powierzenie im zrewitalizowanej misji – eksplorowania, eksperymentowania i kreacji w przestrzeni medialnej: W ten sposób media publiczne stałyby się znowu przykładem dla innych mediów. Co więcej, media publiczne wraz z decydentami politycznymi winny pokierować dialogiem, który odwiedzie od marnotrawczej konfrontacji z mediami komercyjnymi. Media [publiczne] powinny być głównym narzędziem promowania i umacniania demokracji, powinny promować i wspierać wzmożony udział jednostek w demokracji17. Ten apel ma w warunkach polskich szczególną wymowę, współbrzmi bowiem z rekomendacjami raportu Polska 2030, dotyczącymi wzrostu kapitału społecznego, i z postulowanym tam przedefiniowaniem roli mediów publicznych tak, aby stały się one źródłem
Public Media Mangement for the Twenty-first Century, Creativity, Innovation, and Interaction, (red.) M. Głowacki i L. Jackson, Routledge Reasearch in Cultural and Media Studies, New York 2014, s. 2.
17