references
302 C Z Ę Ś Ć
III
„wyrobionych i wymagających”. Może jednak znacząco zmienić nastawienie wobec oferty kulturowej mediów audiowizualnych i wzbogacić zjawisko autokomunikacji z różnymi tekstami o wymiar refleksyjności, kształtować postawy bardziej świadomego odbioru. Szczególna szansa edukacji filmowej polega na tym, iż łatwo nadać jej atrakcyjny charakter, zaś język filmu – jak każdy inny – jest w pewnym stopniu poznawalny, jego znajomość – wyuczalna. Fatalne wyniki czytelnictwa wśród Polaków nie osłabiają poczucia misji szkoły, która – wykorzystując element przymusu – chce zapoznać młode pokolenia z literackim kanonem. Mimo wielu zmian w treściach nauczania, niesionych przez kilka ostatnio podejmowanych reform oświaty, nikt rozsądny nie zaproponował usunięcia kanonicznych pozycji literackich ani zajęć kształtujących umiejętność pogłębionego odbioru z obszaru szkolnego oddziaływania na społeczeństwo. Tymczasem niepokojąco wysoki stopień „zapatrzenia” Polaków w ekrany telewizorów i ekrany urządzeń cyfrowych nie zaowocował realizowaną systemowo edukacją medialną. Dlaczego nie uczymy pływać w morzu audiowizualności? Jeśli sądzimy, że nie można się w nim topić i pójść na dno, to jest to właśnie wspomniany na początku tego podrozdziału anachronizm.
Kształcenie filmowe – lekcja „żywego” języka
Stereotypowe już od dawna, choć przecież nie pozbawione słuszności przekonanie o jarmarcznej proweniencji kina (filmu) przyczyniło się zapewne do – trwającego po dziś dzień – szkolnego braku zainteresowania tą dziedziną twórczości, braku, który w dobie powszechnego kontaktu z filmem i filmowością stał się już poważnym zaniechaniem. Kto nauczy młodych ludzi – chciałoby się zapytać za Płażewskim – bawić się w kino? Kto zajmie się kształtowaniem umiejętności świadomego, krytycznego, refleksyjnego odbioru audiowizualnych tekstów kultury, którymi wypełniony jest dziś znaczny obszar widzialnej rzeczywistości? Pokolenia homo videns8, sadzane już od niemowlęctwa
Zob. G. Sartori, Homo videns. Telewizja i postmyślenie, tłum. J. Uszyński, Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2007.
8