references
1 0 CZĘŚĆ 1
II
do tak postawionego problemu, wydaje się zasadne przyjęcie następującego rozwiązania. W przypadku bardzo specjalistycznej wiedzy i umiejętności (np. na wyższych szczeblach edukacji czy doskonalenia zawodowego) można te kompetencje potraktować oddzielnie, trudno być bowiem w praktyce specjalistą od wszystkiego. A zatem w zależności od sytuacji i indywidualnych aspiracji, np. badawczych czy analitycznych, w praktyce stosuje się zamiennie terminy: „kompetencje medialne” lub „kompetencja medialna”. Niezależnie jednak od uznania (w konkretnej sytuacji) prymatu jednej z dwóch wyżej opisanej opcji (przypomnijmy: kompetencja konwergenta vs. specyficzna) pojawia się wciąż wiele nie rozstrzygniętych kwestii. Zaliczyć do nich można m.in. te, które pozwoliłyby odpowiedzieć na następujące pytania: jaka jest struktura kompetencji medialnej, tzn. czy można wyróżnić pewne stałe/uniwersalne jej komponenty, które wchodzą między sobą w relacje hierarchiczne (por. piramidę kompetencji – w pewnym zakresie analogicznie do piramidy potrzeb Abrahama Maslowa)? Jeśli tak, oznaczałoby to, iż na bazie kompetencji niższego rzędu tworzą się kompetencje bardziej zaawansowane; dochodzi więc do kumulacji kompetencji zgodnie z zasadą epigenetyczną. Z drugiej jednak strony, w dobie konwergencji mediów i dominacji nowych mediów opartych na interaktywności i networkingu, kompetencje dwóch ostatnich poziomów bardzo często się przeplatają podczas wykonywania konkretnych zadań.
Kompetencje związane z komunikacją i kreatywną produkcją Kompetencje związane z krytycznym rozumieniem mediów Kompetencje związane z dostępem do mediów i ich użyciem
Rysunek 1. Piramida kompentencji. Oprac. własne na podst.: José Manuel Pérez Tornero, Tapio Varis, Media Literacy and New Humanism, UNESCO Institute for Information Technologies in Education, Moscow 2010, s. 35.