references
1 2 CZĘŚĆ 1
II
zdolnościami uczenia się, poziomem motywacji do samorozwoju czy kooperacji społecznej)? Warto również zapytać, jaki kształt przybrałaby operacjonalizacja pojęcia „kompetencja medialna” w odniesieniu do uniwersalnych „kompetencji ludzkich” (homo symbolicus), wyrażających się w języku i mowie, ciekawości i czynnościach eksploracyjnych, podatności na socjalizację czy inteligencji wielorakiej? Jeżeli wyjdziemy z założenia o istnieniu w społeczeństwie wyraźnych różnic interindywidualnych (wynikających z cech socjodemograficznych poszczególnych członków tego społeczeństwa, takich jak: wiek, płeć, narodowość, poziom wykształcenia, przynależność subkulturowa), trzeba również zapytać: czym różnią się od siebie kompetencje medialne różnych użytkowników kultury i przestrzeni medialnej (np. uczniów i studentów, ich rodziców i opiekunów, nauczycieli, osób odpowiedzialnych za projektowanie programów nauczania i pomocy naukowych związanych z tym obszarem wiedzy i umiejętności, decydentów oświatowych zatwierdzających te programy nauczania) oraz stworzone pomoce naukowe do użytku w różnych formach i na różnych poziomach edukacji medialnej? Jakie są obszary wspólne kompetencji medialnej dla wyróżnionych aktorów społecznych? Z tym dylematem powiązane jest kolejne pytanie na poziomie makroanaliz dotyczących fenomenu społeczeństwa planetarnego. Brzmiało by ono tak: czy kompetencja medialna ma charakter uniwersalny, tzn. jest wspólna dla wszystkich „obywateli świata”, czy jest sprofilowana do ram konkretnej kultury narodowej, lokalnej czy regionalnej? Innymi słowy – czy można zakładać, iż istnieje idealny poziom, wzór, struktura kompetencji, do posiadania których dążą wszyscy przedstawiciele różnych kultur, choć są na różnych etapach drogi do stanu idealnego – a tak, przy okazji, kto miałby określić a priori ten wzór i na bazie jakich przesłanek? Czy zatem jesteśmy zwolennikami (ewolucjonistycznej wizji kompetencji medialnej), czy też jej poziom, wzór i struktura są zróżnicowane dla przedstawicieli poszczególnych kultur czy kręgów kulturowych (dyfuzjonistyczna wizja kompetencji medialnej)? Czy też kultura medialna jest zbiorem idealnych kompetencji medialnych wyrażających się w zróżnicowanych postawach i zachowaniach jednostek oraz indywidualnych wytworach kulturowych? Różnorodność przejawiałaby się wtedy w sposobach ujawniania i wykorzystania kompetencji medialnej w przestrzeni kultury.