references
Ś W I AT, K T Ó R Y P O T R Z E B U J E E D U K A C J I M E D I A L N E J . . .
83
„otwarte granice” przyczyniają się do tego, że młodzież na przykład za pośrednictwem Facebooka może nawiązać międzynarodowe kontakty i wejść do społeczności, która jest odmienna od ich realnego świata. Ta forma komunikacji jest przydatna także w takich życiowych sytuacjach, jak przeprowadzka do nowego miasta czy decyzja o studenckiej zagranicznej wymianie. Niepodważalną zaletą serwisu jest darmowy charakter, co czyni go dostępną dla wszystkich formą komunikacji (oczywiście wymaga dostępu do sieci). Facebook, jak i inne portale społecznościowe, przyczynił się do tego, że kontakty międzyludzkie zostały częściowo przeniesione do wirtualnego świata. Z przeprowadzonych w 2010 roku badań wynika, że przeciętny polski nastolatek spędza około 20 godzin tygodniowo online, a ten czas w dużej mierze poświęca na kontakty z rówieśnikami. Aż 43% naszej młodzieży ma profile na portalach społecznościowych. Przez dorosłych często traktowane jako strata czasu, dla młodych okazują się ważnymi narzędziami uspołeczniania. Rozmowy prowadzone online mają znaczący wpływ na kształtowanie się ich świadomości dotyczącej społecznego obioru własnej osoby. Tego typu serwisy dają możliwość swobodnego wyrażania samego siebie, dzielenia się swoimi pasjami, a także są płaszczyzną autoprezentacji. Socjologowie twierdzą, że w czasach płynności dotychczasowych układów społecznego odniesienia, koledzy z Facebooka zaczynają stawać się istotnym stabilnym tłem do oceny własnych osiągnięć59. Serwis jest też szczególnie przydatny dla nieśmiałej czy zamkniętej w sobie młodzieży. Cyberprzestrzeń jest dla nich bezpieczniejszym miejscem do zawierania i podtrzymywania kontaktów, nawet z tymi, których znają osobiście. Jest jednak druga strona medalu. Owo przyzwyczajenie do pielęgnowania wirtualnych znajomości, przyczynia się czasem do trudności w podtrzymywaniu relacji z innymi w świecie realnym. Facebook stał się doskonałym źródłem informacji. Jest to szczególnie ważne w przypadku młodzieży, która zazwyczaj odnosi się z dystansem do typowo informacyjnych portali, programów czy prasy.
M. Marody, Poszukiwanie dowodu na własne istnienie, [w:] M. Filiciak i in., Młodzi i media. Raport Centrum Badań nad Kulturą Popularną SWPS, Warszawa 2010, s. 65-69.
59