references
1 8 CZĘŚĆ 1
II
kształcenie w tym kierunku ma ułatwić edukację techniczną i mobilność społeczną. W Japonii kwestia ta wiąże się z dyskursem na temat praw dzieci jako jednostek. W Hiszpanii kładzie się nacisk na rozwój demokratycznego społeczeństwa obywatelskiego. W Szwecji obiektem zainteresowania jest dziecięca umiejętność wyrażania siebie, a w RPA – możliwości edukacji na temat HIV i AIDS.14 Warto również odpowiedzieć sobie na pytanie – jaką rolę odgrywają w kompetencji medialnej kanony złożone z tekstów obligatoryjnych, zarówno dla konkretnej kultury narodowej, jak i kultury europejskiej czy kultury globalnej? Jak ustalać zawartość tych kanonów i w jaki sposób je modernizować tak, by były one adekwatne do opisywanych zmian w przestrzeni kultury, a zwłaszcza w odniesieniu do mediasfery?
Edukacja medialna a kompetencje medialne
Mimo że niejednokrotnie traktuje się te dwa pojęcia synonimicznie proponuję rozdzielić ich znaczenia; edukacja medialna jest procesem edukacyjnym (o charakterze formalnym i nieformalnym) służącym nabywaniu kompetencji medialnych. W raporcie Komisji Europejskiej z 2 maja 2009 roku czytamy: Edukacja medialna może być definiowana jako umiejętność pozyskiwania, analizy i oceny znaczenia obrazów, dźwięków i informacji, z którymi współcześnie się stykamy w codziennym życiu, i które stanowią istotną część współczesnej kultury, jak również jako umiejętność kompetentnego komunikowania się za pośrednictwem dostępnych mediów na poziomie podstawowych relacji społecznych. Edukacja medialna odnosi się do wszystkich mediów, łącznie z telewizją i filmem, radiem, zarejestrowaną muzyką, mediami drukowanymi, Internetem i innymi nowymi cyfrowymi technologiami komunikacyjnymi.15
D. Lemish, Dzieci i telewizja. Perspektywa globalna, tłum. A. Sadza, Wydawnictwo Uniwesytetu Jagiellońskiego, Kraków 2008, s. 188. 15 Media Literacy Study. The Framwork. Study Assessment Criteria for Media Literacy Levels. Final Report edited by EAVI for the European Commision, Annex B, Brussels, October 2009.
14