references
1 04 C Z Ę Ś Ć
II
zjawisko medialnego neotrybalizmu, gdzie przynależność terytorialna ustępuje miejsca medialnym przestrzeniom przyciągania. W ich obrębie rozgrywają się procesy komunikacji, definiowania i redefiniowania tożsamości ich uczestników czy kreowania alternatywnych światów wirtualnych. Te ostatnie pełnią nie tylko funkcje rozrywkowe, ale także polityczne i ekonomiczne.
Trybalizm/ tradycyjne plemiona Stabilność w zakresie struktury społecznej (w tym liczby współplemieńców oraz ról społecznych pełnionych przez poszczególnych członków) Stabilność tożsamości indywidualnej i grupowej Procesy komunikacji bezpośredniej Ciągłość w czasie, przypisanie do określonej fizycznej przestrzeni Neotrybalizm/ neoplemiona Brak stabilności w zakresie struktury społecznej, zmienna liczba współplemieńców, względna stałość pełnionych ról w ramach konkretnej wspólnoty Płynność tożsamości indywidualnej i grupowej Sieci komunikacji oparte na nowych technologiach komunikacyjnych Brak ciągłości, członkowstwo czasowe, momentalne przypisanie do wybranej przestrzeni pozytywnie nacechowanej emocjonalnie Horyzonty trwania: relatywnie krótki, sama długość życia konkretnej wspólnoty zależy od stopnia zaangażowania jej członków
Horyzont trwania: życie wspólnoty z „dziada pradziada”
Tabela 1. Trybalizm i neotrybalizm. Oprac. własne na podst.: M. Maffesoli, Czas plemion. Schyłek indywidualizmu w społeczeństwach ponowoczesnych, tłum. M. Bucholc, red. nauk. i przedm. do pol. wyd. B. Fatyga, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008.
Zasięg i natężenie tych procesów w skali ogólnoświatowej przekonują, iż jest to bardzo ważna sfera życia (szczególnie dla kolejnych pokoleń). Tak ważna, że musi stać się ona (w końcu) elementem edukacji zinstytucjonalizowanej, także dla dobra jej samej, czyli w związku z wypełnianiem przewidzianych dla szkoły zadań związanych z kształceniem oraz wychowywaniem dzieci i młodzieży. Z natury konserwatywny charakter instytucji edukacyjnej nie może całkowicie zablokować koniecznych reform w formach i treściach kształcenia przy uwzględnieniu problematyki nowych technologii. Rozwój kompetencji medialnych powinien obejmować trzy obszary: edukacji o mediach (teoria), przez media (praktyka) i dla mediów (rozwój jakości mediów i oferty medialnej).