references
Z N A C Z E N I E O R G A N I Z A C J I P O Z A R Z Ą D O W Y C H I I N S T Y T U C J I K U LT U R Y. . .
339
tymczasowym wydaje się funkcjonowanie edukacji medialnej w jej formie pozaszkolnej i nieformalnej. Istotne wskazania odnajdujemy w nowych dokumentach strategicznych Polski dotyczących rozwoju edukacji obywatelskiej i kulturalnej (Strategia Rozwoju Kapitału Społecznego 2020, SRKS). Model edukacji, który z nich się wyłania, zakłada współdziałanie szkoły z innymi instytucjami, tj. domy kultury, stowarzyszenia czy inne podmioty społeczne. Uczeń biorący udział w zajęciach w domu kultury uczestniczy w równie ważnym procesie edukacyjnym, jak sumiennie uczęszczając na lekcje fizyki czy języka polskiego. Szkoła nie jest jeszcze gotowa na nowoczesną edukację medialną – nowoczesną przede wszystkim w zakresie metodyki pracy dydaktycznej. We współczesnej edukacji medialnej, kierowanej do różnych grup wiekowych i społecznych, dużą rolę odgrywają zatem organizacje pozarządowe i instytucje kultury. Chcemy w tym miejscu postawić następującą tezę: nie jest to „wypełnianie luki” w formalnym systemie kształcenia, ale równoprawna forma edukacji. W 1. podrozdziale chcielibyśmy przedstawić najnowsze postulaty dotyczące tak pojętej edukacji medialnej. Opieramy się na źródłach UNESCO, ponieważ obecna publikacja została zainspirowana pracami Polskiego Komitetu Programu Informacja dla Wszystkich przy Polskim Komitecie do spraw UNESCO, ale również dlatego że ta agenda ONZ wykazuje wzmożoną aktywność w zakresie edukacji medialnej w ostatnich latach. W 2. podrozdziale zaprezentujemy główne wskazania dotyczące roli organizacji pozarządowych i instytucji kultury w upowszechnianiu edukacji medialnej – również oparte na analizie najnowszych dokumentów UNESCO. Podrozdział 3. ma charakter studium przypadków najbardziej interesujących praktyk działalności NGOs i instytucji kultury w Polsce w obszarze edukacji medialnej, odpowiadających zaprezentowanym w 1. i 2. rozdziale postulatom.