references
KOMPETENCJE MEDIALNE
1 1 0
i krytycznego posługiwania się technologiami informacyjno-komunikacyjnymi w pracy, czasie wolnym, kształceniu i komunikacji. Ustawiczne, metodyczne i instytucjonalnie monitorowane rozwijanie kompetencji medialnych, które funkcjonują jako zasób inkluzywny, służy także integracji społecznej oraz przeciwdziała wykluczeniom, sprzyja również rozwojowi społeczeństwa demokracji komunikacyjnej. Termin ten określa wysoko rozwinięty typ współczesnych demokracji opierających się na partnerskim i dialogowym porozumiewaniu się nadawców z odbiorcami, wykorzystujących nowoczesne, coraz bardziej doskonałe środki przekazu (np. media elektroniczne, sieci satelitarne, komputerowe, Internet), które umożliwiają, ułatwiają, wzbogacają i intensyfikują ich wzajemne kontakty. Im wyższy stopień nasycenia technikami informowania i komunikowania, tym wyższy stopień demokracji komunikacyjnej1. Trzeba jednak zauważyć, iż nie tylko sam fizyczny dostęp do technologii informacyjno-komunikacyjnych ułatwia procesy demokratyzacji i pobudza życie obywatelskie, lecz także posiadanie stosownych kompetencji medialnych umożliwiających poruszanie się w przestrzeni społecznej oraz efektywną komunikację z organami administracji i rządzącymi. O wadze tych kompetencji świadczy choćby szereg działań obywatelskich inicjowanych współcześnie w przestrzeni nowych mediów – podejmowanych w celu wywierania wpływu na elity polityczne czy wyniki wyborów. Wskaźnik demokracji komunikacyjnej przekłada się na poziom kompetencji medialnych, a te z kolei determinują kulturę polityczną danego kraju. Ta ostatnia jest związana ze „sposobem bycia w życiu politycznym”, a dokładniej z postawami społecznymi wobec systemu politycznego, instytucji i przywódców politycznych, procesów, mechanizmów oraz wydarzeń politycznych (w tym aktorów społecznych, którzy są z nimi powiązani), z przyjmowaniem określonej pozycji „w ramach” i „wobec” wcześniej wymienionych przedmiotów postaw. Postawy te z kolei przekładają się na realne działania społeczne, a także bierność społeczną (polityczną) w sytuacji, gdy obywatele mają poczucie braku wpływu na otaczającą ich rzeczywistość i nie posiadają stosownych kompetencji, by zmienić ten stan rzeczy.
B. Dobek-Ostrowska, R. Wiszniowski, Teoria komunikowania publicznego i politycznego, Wydawnictwo Astrum, Wrocław 2001, s. 25.
1