Jordania
Petra
(Kryt. I, III, IV / 1985)
Petra, zamieszkała od czasów prahistorycznych, w starożytności należała do państwa Nabatejczyków. Położona na szlaku karawan między Morzem Czerwonym i Morzem Martwym, stanowiła ważne skrzyżowanie dróg między Arabią, Egiptem oraz Syrią-Fenicją. Częściowo zbudowana, a częściowo wyrzeźbiona w skale, w sercu kotliny górskiej przebitej korytarzami i przejściami, architektura Petry łączy wpływy starożytnych tradycji orientalnych i architektury hellenistycznej.
Kasr Amra
(Kryt. I, III, IV / 1985)
Ten wyjątkowo dobrze zachowany zamek, zbudowany na pustyni na początku VIII w., stanowił jednocześnie fortecę mieszczącą garnizon oraz siedzibę kalifów umajjadzkich. Główną atrakcją zamku jest sala audiencjonalna oraz łaźnie publiczne, o bogatym zespole malowideł ściennych o tematyce figuratywnej, stanowiących świadectwo sztuki świeckiej tamtego okresu.
Um er-Rasas (Kastrom Mefa’a)
(Kryt. I, IV, VI/ 2004)
Większość stanowiska archeologicznego Um er-Rasas pozostaje jeszcze niezbadana. Miejsce, w którym znajdują się pozostałości z okresów rzymskiego, bizantyjskiego i wczesnego muzułmańskiego (koniec III do IX wieku n.e. ), założone zostało jako rzymski obóz wojskowy, który w wyniku szybkiego rozwoju, już w V wieku osiągnął rozmiary miasta. Przeprowadzono niewielkie prace wykopaliskowe w obrębie ufortyfikowanego obozu wojskowego na obszarze150 m kwadratowych. Na tym terenie znajduje się także kilka kościołów, w niektórych z nich zachowały się mozaikowe podłogi. Szczególnie godna uwagi jest podłoga w kościele Świętego Stefana z mozaiką przedstawiającą miasta regionu. Dwie kwadratowe wieże są najprawdopodobniej jedynymi pozostałościami niegdyś powszechnych w tej części świata praktyk zakonników - słupników (ascetów, spędzających czas na wieży, w izolacji od świata). Um er-Rasas jest otoczone pozostałościami starożytnych terenów rolniczych.
Obszar chroniony Wadi Rum
(Kryt. III, V, VII /2011)
Obszar o powierzchni 74 000 ha, wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa jako obiekt mieszany, znajduje się w południowej Jordanii, w pobliżu granicy z Arabią Saudyjską. Cechuje go spektakularny krajobraz pustynny, na który składają się wąwozy, w naturalny sposób ukształtowane arkady, klify, stoki, osuwiska i jaskinie. Występowanie petroglifów, inskrypcji i innych zabytków archeologicznych świadczy o tym, że człowiek był obecny na tym obszarze od dwunastu tysięcy lat. Łączna liczba dwudziestu pięciu tysięcy petroglifów i dwudziestu tysięcy inskrypcji pozwala prześledzić ewolucję ludzkiej myśli i początki zapisu za pomocą alfabetu, a także rozwój pasterstwa, rolnictwa i działalności związanej z miastem.
Miejsce chrztu, Betania za Jordanem (Al-Maghtas)
(Kryt. III, VI/2015)
Jest to stanowisko archeologiczne na wschodnim brzegu rzeki Jordan, leżące w odległości dziewięciu kilometrów od brzegu Morza Martwego. Miejsce składa się z dwóch odrębnych obszarów: Tell Al-Kharrar, znanego również pod nazwą Dżebel Mar-Elias (Góra Eliasza) i terenu z ruinami kościołów św. Jana Chrzciciela na brzegu rzeki. Przyjmuje się, że to właśnie tutaj, wśród bogatej przyrody, Jezus przyjął chrzest z rąk Jana Chrzciciela. Znajdują się tu zabytki z czasów rzymskich i bizantyjskich, w tym pozostałości kościołów i kaplic, klasztor, jaskinie zamieszkiwane przez pustelników i źródła chrzcielne, świadczące o sakralnym charakterze tego obszaru, które jest celem pielgrzymek chrześcijan.
As-Salt: miasto tolerancji i gościnności
(Kryt.: II, III / 2021)
Zbudowane na trzech sąsiadujących wzgórzach na wyżynie Balka w zachodnio-środkowej Jordanii, miasto As-Salt było ważnym ogniwem handlowym między pustynią na wschodzie a zachodem kraju. W ciągu ostatnich 60 lat panowania imperium osmańskiego region prosperował dzięki przybyciu i osiedleniu się tam kupców z miasta Nablus oraz z Syrii i Libanu, którzy zbijali fortuny na handlu, operacjach bankowych i rolnictwie. Obietnica dobrobytu przyciągnęła wykwalifikowanych rzemieślników z różnych części regionu, którzy przyczynili się do przekształcenia skromnej osady wiejskiej w prężne miasto o oryginalnym układzie urbanistycznym i zabudowie charakteryzującej się dużymi budynkami użyteczności publicznej i okazałymi prywatnymi rezydencjami wznoszonymi z lokalnego żółtego wapienia. W centrum miasta znajduje się około 650 zabytkowych budowli, których styl jest wynikiem połączenia europejskiej secesji, architektury neokolonialnej i miejscowych tradycji. Miasto rozwijające się bez segregacji przestrzennej jest wyrazem wzajemnej tolerancji pomiędzy muzułmanami i chrześcijanami, którzy wspólnie pielęgnowali tradycje gościnności, o czym świadczą Madafas (domy gościnne zwane dawaween) oraz system opieki społecznej znany jako Takaful Ijtimai. Te materialne i niematerialne przejawy kultury tolerancji i gościnności wykształciły się w wyniku połączenia lokalnych wiejskich tradycji z mieszczańską obyczajowością przybywających tu kupców i rzemieślników w okresie Złotego Wieku As-Salt, w latach 1860-1920.