Rumunia
Delta Dunaju
(Kryt. VII, X / 1991)
Wody Dunaju, płynącego do Morza Czarnego, tworzą największą i najlepiej zachowaną deltę w Europie. Jeziora i mokradła delty zamieszkuje przeszło 300 gatunków ptaków oraz 45 gatunków ryb słodkowodnych.
Wioski z kościołami obronnymi w Transylwanii
(Kryt. IV / 1993, 1999)
Wioski Siedmiogrodu, wraz z ich obronnymi kościołami, wiernie odtwarzają krajobraz kulturowy południowego Siedmiogrodu. Siedem wpisanych wiosek, założonych przez Sasów Siedmiogrodzkich, wyróżnia się specyficznym systemem zagospodarowania terenu, modelem osadniczym oraz organizacją rodzinnych gospodarstw rolnych, niezmienionych od późnego średniowiecza. Nad wioskami górują kościoły obronne, odzwierciedlające style architektoniczne okresu pomiędzy XIII i XVI w.
Monastyr w Hurez
(Kryt. II / 1993)
Monastyr w Hurez, w historycznym Księstwie Wołoskim, założony w 1690 r. przez księcia Konstantyna Brâncoveanu stanowi arcydzieło tzw. stylu Brâncoveanu, słynącego z czystej i harmonijnej architektury, bogactwa elementów rzeźbiarskich, jak również kompozycji religijnych, portretów wotywnych oraz dekoracji malarskiej. W XVIII w. szkoła malarstwa ściennego i ikonowego z Hurez była znana na całych Bałkanach.
Cerkwie w Mołdawii
(Kryt. I, IV / 1993)
Siedem cerkwi w północnej Mołdawii stanowi unikalny zespół ze względu na ściany zewnętrzne ozdobione freskami z XV i XVI w., uważanymi za arcydzieła sztuki bizantyjskiej. Freski, pokrywające wszystkie ściany, nie są jedynie zwykłymi dekoracjami, lecz tworzą pełen cykl malowideł ściennych o tematyce religijnej. Ich rozbudowana kompozycja, wdzięk przedstawionych postaci oraz harmonia kolorów doskonale wtapiają się w otaczający krajobraz.
Stare Miasto Sighişoary
(Kryt. III, V / 1999)
Sighişoara, założona przez rzemieślników i kupców niemieckich, zwanych Sasami Siedmiogrodzkimi, stanowi doskonały przykład średniowiecznego miasteczka warownego, które w przeciągu kilku stuleci odgrywało istotną rolę strategiczną i handlową na krańcach Europy Środkowej.
Zespół drewnianych cerkwii z Maramures
(Kryt. II, III, VI / 1999)
Zespół ośmiu cerkwi stanowi cenny przykład rozwiązań architektonicznych pochodzących z różnych epok i regionów. Smukłe i wąskie konstrukcje drewniane, z charakterystycznymi, strzelistymi dzwonnicami w zachodniej części cerkwi oraz z pojedynczymi lub podwójnymi dachami pokrytymi gontami, wyrażają różnorodność koncepcji oraz świadczą o umiejętnościach ich budowniczych. Stanowią one lokalny wyraz krajobrazu kulturowego tego regionu górskiego w północnej Rumunii.
Fortece dackie w górach Orastie
(Kryt. II, III, IV / 1999)
Fortece, wzniesione za panowania Daków w I w. p.n.e. i I w. n.e., stanowiły oryginalne połączenie techniki i koncepcji architektury wojskowej i sakralnej, między okresem klasycznym oraz późną epoką żelaza w Europie. Sześć budowli obronnych, stanowiących zaczątek królestwa Daków, zostało zdobytych przez Rzymian w początkach II w. n.e.; ich imponujące i dobrze zachowane ruiny położone są w malowniczym otoczeniu i świadczą o żywotnej i nowatorskiej cywilizacji.
Krajobraz górniczy Roşia Montană
(Kryt. II, III, IV / 2021)
Roşia Montană to położony w górach Zachodniorumuńskich, w paśmie Rudawy Siedmiogrodzkie, obszar będący miejscem wydobycia złota. W momencie wpisu był to najbardziej rozległy i zróżnicowany pod względem technicznym odkryty obszar podziemnego wydobycia złotego kruszcu. Miejsce znane pod nazwą Alburnus Maior było ważną kopalnią złota w czasach Imperium Rzymskiego. Przez ponad 166 lat, od roku 106 n.e., Rzymianie wydobyli tu około 500 ton złota, posługując się zaawansowanymi technicznie urządzeniami. Na terenie wpisanym na Listę światowego dziedzictwa występują różne typy chodników, ciągnących się na przestrzeni 7 kilometrów oraz kilka kół wodnych w czterech podziemnych stanowiskach, w miejscach koncentracji złotonośnych skał o wysokiej zawartości kruszcu. Źródłem wiedzy na temat działalności górniczej w Alburnus Maior i na terenie całej Dacji są znalezione tu tabliczki woskowe, na których zapisano szczegółowe informacje, dotyczące kwestii prawnych, spraw społeczno-gospodarczych, demografii i języków. Przywieziona przez Rzymian technologia łączyła się tutaj z nieznanymi wówczas gdzie indziej miejscowymi technikami. Wydobycie złota na mniejszą skalę miało później miejsce od czasów średniowiecza do epoki nowożytnej, a miejsca jego wydobycia były usytuowane wokół i w poprzek dawnych chodników rzymskich. Miejsce światowego dziedzictwa wpisuje się w krajobraz rolniczo-pasterski, który w dużym stopniu stanowi świadectwo dawnej struktury ludnościowej, związanej z kopalniami czynnymi od XVIII do początku XX w.
Pradawne i pierwotne lasy bukowe w Karpatach i innych regionach Europy
(Kryt. IX / 2007, 2011, 2017, 2021)
Albania, Austria, Belgia, Bośnia i Hercegowina, Bułgaria, Chorwacja, Czechy, Francja, Hiszpania, Macedonia Północna, Niemcy, Polska, Rumunia, Słowacja, Słowenia, Szwajcaria, Ukraina, Włochy
Międzynarodowy wpis seryjny, zainicjowany w roku 2007 i następnie trzykrotnie rozszerzany w latach 2011, 2017 i 2021, obejmuje obecnie 94 elementy w 18 krajach, w tym lasy bukowe w Bieszczadzkim Parku Narodowym. Są to ściśle wyznaczone kompleksy leśne na zboczach Połoniny Wetlińskiej, Smereka, w dolinie Terebowca, Górnej Solinki i Wołosatki.
Pierwotne lasy bukowe w Karpatach i innych regionach Europy są znakomitym przykładem zachowanych w stanie nienaruszonym kompleksów leśnych strefy umiarkowanej i jednocześnie najbardziej kompletnych systemów ekologicznych europejskich lasów bukowych. Obszar ten jest także bezcennym rezerwuarem materiału genetycznego nie tylko buków, ale także wielu innych gatunków związanych z tego typu siedliskiem leśnym. Od końca ostatniej epoki lodowcowej, w krótkim okresie zaledwie kilku tysięcy lat, buk europejski rozprzestrzenił się na całym kontynencie z kilku pierwotnie odizolowanych obszarów w Alpach, Karpatach, Górach Dynarskich, Pirenejach i basenie Morza Śródziemnego. Powodzenie tego procesu, który trwa w dalszym ciągu, związane jest z tolerancją buka na różne warunki klimatyczne, geograficzne i fizyczne oraz z jego łatwą adaptacją.