Macedonia

Przyrodnicze i kulturowe dziedzictwo regionu Ochrydy

(Kryt. I, III, IV, VII / 1979, 2019)

Albania, Macedonia Północna

Część Jeziora Ochrydzkiego w Macedonii Północnej wraz z częścią lądu z miastem Ochryda była wpisana na Listę światowego dziedzictwa w 1979 r. Rozszerzenie wpisu w 2019 r. objęło pozostałą część Jeziora Ochrydzkiego, należącą do terytorium Albanii i położony w części północno-wschodniej niewielki półwysep Lin, a także pas lądu wzdłuż rzeki, który łączy półwysep z granicą Macedonii. Na półwyspie wznoszą się pozostałości  wczesnochrześcijańskiego kościoła z połowy VI wieku. W płytkich wodach przybrzeżnych znajdują się trzy miejsca świadczące o istnieniu prehistorycznych domów na palach. Jezioro będące wyjątkowym zjawiskiem przyrodniczym jest siedliskiem licznych gatunków endemicznych trzeciorzędowej słodkowodnej fauny i flory.

Pradawne i pierwotne lasy bukowe w Karpatach i innych regionach Europy

(Kryt. IX / 2007, 2011, 2017, 2021)

Albania, Austria, Belgia, Bośnia i Hercegowina, Bułgaria, Chorwacja, Czechy, Francja, Hiszpania, Macedonia Północna, Niemcy, Polska, Rumunia, Słowacja, Słowenia, Szwajcaria, Ukraina, Włochy

Międzynarodowy wpis seryjny, zainicjowany w roku 2007 i następnie trzykrotnie rozszerzany w latach 2011, 2017 i 2021, obejmuje obecnie 94 elementy w 18 krajach, w tym lasy bukowe w Bieszczadzkim Parku Narodowym. Są to ściśle wyznaczone kompleksy leśne na zboczach Połoniny Wetlińskiej, Smereka, w dolinie Terebowca, Górnej Solinki i Wołosatki.

Pierwotne lasy bukowe w Karpatach i innych regionach Europy są znakomitym przykładem zachowanych w stanie nienaruszonym kompleksów leśnych strefy umiarkowanej i jednocześnie najbardziej kompletnych systemów ekologicznych europejskich lasów bukowych. Obszar ten jest także bezcennym rezerwuarem materiału genetycznego nie tylko buków, ale także wielu innych gatunków związanych z tego typu siedliskiem leśnym. Od końca ostatniej epoki lodowcowej, w krótkim okresie zaledwie kilku tysięcy lat, buk europejski rozprzestrzenił się na całym kontynencie z kilku pierwotnie odizolowanych obszarów w Alpach, Karpatach, Górach Dynarskich, Pirenejach i basenie Morza Śródziemnego. Powodzenie tego procesu, który trwa w dalszym ciągu, związane jest z tolerancją buka na różne warunki klimatyczne, geograficzne i fizyczne oraz z jego łatwą adaptacją.