Senegal

Wyspa Gorée

(Kryt. VI / 1978)

Wyspa Gorée, leżąca u wybrzeży Senegalu naprzeciw Dakaru, od XV do XIX w. stanowiła największy ośrodek handlu niewolnikami na wybrzeżu Afryki. Rządzona była kolejno przez Portugalczyków, Holendrów, Anglików i Francuzów. Jej architekturę cechuje kontrast pomiędzy ponurymi dzielnicami niewolników, a eleganckimi domami handlarzy niewolników. Wyspa nadal stanowi symbol wyzysku człowieka oraz sanktuarium pojednania.

Park Narodowy Niokolo-Kioba

(Kryt. X / 1981)

Park Narodowy Niokolo-Kioba położony jest w strefie nawodnionej, wzdłuż brzegów rzeki Gambia. Jego lasy galeriowe i sawanny zamieszkuje bogata fauna: elandy Derby (największe z antylop), szympansy, lwy, lamparty, duża populacja słoni oraz liczne ptaki, gady i płazy.

Rezerwat ptaków w Djoudj

(Kryt. VII, X / 1981)

Położony w delcie rzeki Senegal, park jest wilgotnym obszarem o powierzchni 16 tys. ha. Składa się z rozległego jeziora otoczonego strumieniami, stawami oraz wodami stojącymi, które tworzą istotny, lecz zagrożony rezerwat dla półtora miliona ptaków, takich jak pelikany białe, czaple purpurowe, czaple nadobne, warzęchy afrykańskie i kormorany.

Wyspa Saint-Louis

(Kryt. II, IV / 2000, 2007)

Saint-Louis, założona przez kolonistów francuskich w XVII w., zurbanizowała się w połowie XIX w. W latach 1872-1957 Saint-Louis było stolicą Senegalu i odgrywało istotną rolę kulturalną i gospodarczą w Afryce Zachodniej. Położenie miasta, na wyspie przy ujściu rzeki Senegal, jego regularna siatka ulic, system nadbrzeży oraz typowa architektura kolonialna, nadają Saint-Louis szczególny wygląd i tożsamość.

Kamienne kręgi w Senegambii

(Kryt. I, III / 2006)

(Gambia / Senegal)

Cztery wielkie grupy kamiennych kręgów, obejmujące ponad 1000 obiektów ciągnących się wzdłuż rzeki Gambia na długości 350 km w pasie szerokości 100 km. Cztery grupy obiektów zwane Sine Ngayène, Wanar, Wassu i Kerbatch składają się z 93 kamiennych kręgów, licznych kurhanów oraz grobowych kopców, których powstanie datuje się na okres od III wieku p.n.e. do XVI wieku n.e. Wszystkie obiekty tworzą zespół sakralny liczący ponad 1500 lat. Identyczne, walcowate bądź wielokątne kamienne bloki o wysokości 2 metrów, ważące po 7 ton, obrabiane były za pomocą metalowych narzędzi. Każdy krąg o średnicy 4-6 metrów składał się z 8 do 14 kamiennych bloków. Wszystkie kręgi budowane były w pobliżu grobowych kopców. Wygląd zespołu świadczy o zamożności, dobrej organizacji oraz ciągłości tradycji społeczności zamieszkującej te tereny. Perfekcyjnie wykonane kamienne bloki wskazują na dużą precyzję i zręczność rzemieślników. Wielkość i złożoność zespołu, który jest częścią większego obszaru kamiennych obiektów, nie mają sobie równych na świecie.

Delta rzeki Saloum

(Kryt. III, IV, V / 2011)

Delta rzeki Saloum to obszar o powierzchni 5000 km kwadratowych, który wyznaczają ramiona trzech rzek. Głównym źródłem utrzymania ludności jest rybołówstwo i zbieractwo. Obiekt obejmuje kanały słonej wody, otaczające ok. 200 wysp i wysepek, lasy namorzynowe, morskie środowisko Oceanu Atlantyckiego oraz strefę suchych lasów. Na obszarze wpisanym występuje 218 kopców z muszli, niekiedy o długości kilkuset metrów, które są efektem trwającej od wieków działalności mieszkańców. Na kopcach odkryto 28 miejsc pochówku w formie tumulusów. Odnalezione w nich zabytkowe przedmioty są istotne dla zrozumienia kultur występujących na tym obszarze na przestrzeni wieków i historii osadnictwa wzdłuż wybrzeży Afryki Zachodniej.

Kraj Bassari: krajobrazy Bassari, Fula i Bedik

(Kryt. III, V, VI / 2012)

Kraj Bassari: krajobrazy kulturowe Bassari, Fula i Bedik są położone na południowym wschodzie Senegalu. Obejmują trzy krainy geograficzne: Bassari zajmuje obszar wokół miejscowości Salémata, Bedik – obszar wokół Bandafassi, a Fula – obszar wokół Dindéfello. Każdy z zamieszkujących tu ludów nadał swojemu obszarowi swoisty, charakterystyczny rys. Plemiona Bassari, Fula i Bedik osiedlały się na tym terenieu od XI do XIX w. i wykształciły specyficzne środowisko kulturowe, pozostające w harmonii z otaczającą przyrodą. Krajobraz terenów Bassari charakteryzują wioski, chaty i stanowiska archeologiczne, porozrzucane pośród naturalnych tarasów i pól ryżowych. Wioski ludu Bedik składają się z położonych gęsto obok siebie domostw ze stromymi, pokrytymi słomą dachami. W kulturze zamieszkujących je ludzi odnajdujemy ślady zwyczajów rolniczych i pasterskich oraz zachowań społecznych naznaczonych głęboką duchowością, będącą odpowiedzią na ograniczenia spowodowane zarówno przez warunki przyrodnicze, jak i działalność człowieka. Miejsce wpisane na Listę jest wielokulturową niszą, którą zamieszkują jedyne w swoim rodzaju, wciąż prężne lokalne społeczności.