Republika Południowej Afryki
Park Narodowy strefy wilgotnej iSimangaliso
(Kryt. VII, IX, X / 1999)
Niezwykle urozmaicona rzeźba terenu parku jest wynikiem nieustannych procesów rzecznych, morskich i powietrznych. W parku występują rafy koralowe, długie, piaszczyste plaże, wydmy nadbrzeżne, system jezior i bagien oraz mokradła, które porasta papirus i trzciny. Różnorodność środowiskowa parku, spotęgowana silnymi przyborami wód i burzami morskimi, oraz jego położenie - w strefie przejściowej między Afryką podzwrotnikową i zwrotnikową - tłumaczą bogactwo występujących tam gatunków oraz ciągłą specjację. Urozmaicony relief i różne rodzaje siedlisk tworzą unikalne krajobrazy. Obszar parku stanowi ostoję dla wielu gatunków zamieszkujących afrykańskie środowiska wodne, mokradła oraz sawannę.
Stanowiska człowiekowatych w Sterkfontein, Swartkrans, Kromdraai i okolicach
(Kryt. III, VI / 1999, 2005)
Stanowisko Czaszki z Taung jest miejscem, gdzie w 1924 r. znaleziono słynną czaszkę przedstawiciela gatunku Australopithecus africanus. W licznych grotach Doliny Makapan, która również wchodzi w skład rozszerzonego obiektu, występuje wiele śladów bytowania hominidów sprzed ok. 3,3 milionów lat. Na całym obszarze spotyka się kopalne szczątki, świadczące o początkach i ewolucji gatunku ludzkiego. Odkryte elementy pozwoliły na zidentyfikowanie kilku przedstawicieli pierwszych człowiekowatych, zwłaszcza liczącego od 2,5 do 4,5 milionów lat Paranthropusa. Wpis pierwszych stanowisk hominidów dokonany został w roku 1999, rozszerzono go w 2005 roku.
Wyspa Robben
(Kryt. III, VI / 1999)
Pomiędzy XVII i XX w. wyspa Robben służyła kolejno jako więzienie, jako szpital dla chorych wykluczonych ze społeczeństwa i jako baza wojskowa. Jej zabudowania, a szczególnie XX-wieczne więzienie o zaostrzonym rygorze dla więźniów politycznych, świadczą o prześladowaniach i rasizmie, wszechobecnych przed wprowadzeniem demokracji i wolności.
Park Maloti-Drakensberg
(Kryt. I, III, VII, X / 2000, 2013)
(Republika Południowej Afryki, Lesotho)
Malowniczość uKhahlamba - Parku Drakensberg podkreślają strzeliste, bazaltowe przypory, przyprawiające o zawrót głowy strome skały, ściany z brązowozłocistego piaskowca oraz wijące się hale, doliny rzeczne o stromych zboczach i urwiste wąwozy. W różnorodnych siedliskach parku występują liczne endemiczne i zagrożone gatunki, zwłaszcza ptaków i roślin. W widowiskowym krajobrazie znajdują się również liczne schroniska skalne i groty o największej koncentracji malowideł naskalnych w Afryce na południe od Sahary, wykonanych przez lud San na przestrzeni 4 tys. lat. Malowidła ilustrują życie duchowe tego ludu, który obecnie nie zamieszkuje już w regionie i są unikalne ze względu na ich jakość, różnorodność tematyczną oraz przedstawienia zwierząt i postaci ludzkich. W 2013 r. wpis został rozszerzony o obszar leżący w Lesotho. Pierwotna nazwa wpisu: uKhahlamba - Park Drakensberg została zmieniona na Park Maloti - Drakensberg.
Krajobraz kulturowy Mapungubwe
(Kryt. II, III, IV, V / 2003)
Mapungubwe znajduje się w północnej części Afryki Południowej, przy granicy z Zimbabwe i Bostwaną. Stanowi ono rozległą sawannę u zlewu rzek Limpopo i Shashe. Zanim w XIV w. nastąpił jego schyłek, Mapungubwe było największym państwem subkontynentu. Pozostały z niego prawie nietknięte pozostałości zespołów pałacowych oraz podlegająca im strefa osadnicza, jak również dwie wcześniejsze stolice. Zespół stanowi wierne świadectwo rozwoju struktur społecznych i politycznych na przestrzeni 400 lat.
Obszar chroniony regionu Przylądka Floral
(Kryt. IX, X /2004)
Wpisany obszar w prowincji Cape w Zachodniej Afryce składa się z ośmiu chronionych terenów, obejmujących łącznie 553000 ha. Region Cape Floral jest jednym z najbogatszych na świecie obszarów roślinnych. Zajmując mniej niż 0,5 proc. powierzchni Afryki, jest siedliskiem dla blisko 20 proc. flory tego kontynentu. Na całym obszarze daje się zaobserwować typowe dla flory Fynbos procesy ekologiczne i biologiczne, które nie występują nigdzie indziej poza tym przylądkiem. Niezwykła różnorodność i wielka liczba występujących tu endemicznych gatunków czynią ten region jednym z najbogatszych rezerwatów biosfery na świecie. Unikalne strategie reproduktywne roślin, odpornych na ogień, sposoby rozsiewania nasion z pomocą owadów, jak również mechanizmy przystosowawcze odkryte wśród miejscowych gatunków endemicznych, stanowią bezcenny materiał dla nauki.
Krater Vredefort
(Kryt. VIII / 2005)
Krater Vredefort, położony ok. 120 km na południowy zachód od Johannesburga, stanowi reprezentatywną część struktury powstałej na skutek uderzenia ogromnego meteorytu. Jest to najstarszy spośród odkrytych dotąd kraterów meteorytowych (astroblemów), liczący 20023 mln lat. Jest również najgłębszy i najszerszy (o promieniu 190 km). W tym miejscu nastąpiło najsilniejsze na świecie wyzwolenie energii, które pociągnęło za sobą niszczące zmiany, w tym, zdaniem niektórych uczonych, poważne przemiany ewolucyjne. Krater jest bardzo ważnym świadkiem geologicznej historii planety i zajmuje poczesne miejsce w rozumieniu ewolucji. Uderzenia meteorytów odegrały w historii Ziemi ważną rolę, ale aktywność geologiczna na powierzchni doprowadziła do zatarcia śladów w większości miejsc uderzenia. Obiekt jest jedynym miejscem, gdzie występuje pełny przekrój geologiczny astroblemu poniżej dna krateru
Krajobraz kulturowy i botaniczny Richtersveld
(Kryt. IV, V / 2007)
Krajobraz kulturowy i botaniczny Richtersveld, położony w pustynno-górzystym regionie Południowej Afryki, na obszarze 160000 ha. Jest on po dziś dzień wspólnie użytkowany i zarządzany przez na wpół koczownicze plemię Nana, którego tryb życia, podporządkowany następstwu pór roku, pozostaje niezmienny i typowy dla tej części Afryki od dwóch tysięcy lat. Jest to jedyne miejsce, w którym Nana wciąż budują tradycyjne przenośne domy haru oms. Wyraźnie widoczne są miejsca sezonowych migracji i wypasu bydła, tymczasowe zagrody dla krów i owiec oraz prowizoryczne schronienia dla pasterzy: drewniane półkoliste konstrukcje przykryte matami plecionymi z miejscowego sitowia.
Obszar chronionego Państwa Przylądkowego
(Kryt. IX, X / 2004, 2015)
Państwo Przylądkowe (Capensis), wpisane na Listę światowego dziedzictwa w 2004 roku, znajduje się na południowo-zachodnim krańcu Republiki Południowej Afryki i jest najmniejszym spośród sześciu państw florystycznych świata, a jednocześnie jednym z najbogatszych w różnorodność gatunkową regionów Ziemi. Po rozszerzeniu w 2015 roku, obszar wpisany na Listę obejmuje: parki narodowe, rezerwaty przyrody, obszary pustynne, lasy państwowe i górskie zlewiska rzek. W regionie tym występuje znaczna liczba gatunków endemicznych, o charakterystycznej wegetacji, typowej dla formacji roślinnej Fynbos (buszu), występującej jedynie w tym regionie florystycznym, w której dominują rośliny o twardych, skórzastych liściach, przystosowane zarówno do warunków klimatu śródziemnomorskiego, jak i do nawiedzających te obszary okresowych pożarów.
Krajobraz kulturowy ǂKhomani
(Kryt. V, VI / 2017)
Miejsce wpisane jako Krajobraz kulturowy ǂKhomani leży w północnej części Republiki Południowej Afryki, na granicy z Botswaną i Namibią, a jego granice pokrywają się z granicami Parku Narodowego Kalahari Gemsbok. Na rozległych piaszczystych obszarach występują liczne dowody ciągłości osadnictwa od czasów epoki kamienia łupanego do dziś. Miejsce jest związane z kulturą ludu byłych nomadów, ǂKhomani San i ilustruje ich sposoby przystosowania się do ciężkich warunków życia na pustyni. Lud ten posiadł wnikliwą wiedzę z zakresu etnobotaniki, a jego praktyki kulturowe i postrzeganie świata są ściśle związane ze środowiskiem, w którym żyje. Krajobraz Kulturowy ǂKhomani ilustruje sposób życia ludności zamieszkującej ten region i jego wpływ na kształtowanie krajobrazu kulturowego na przestrzeni tysięcy lat.
Góry Barberton Makhonjwa
(Kryt. VIII / 2018)
Dobro położone w północno-wschodniej części Afryki Południowej obejmuje 40% pasa zielonych skał w górach Barberton, jednej z najstarszych struktur geologicznych na Ziemi. Góry Berberton Makhonjwa stanowią najlepiej zachowany przykład sukcesji osadowych sprzed 3,6 do 3,25 biliona lat, kiedy na pierwotnej Ziemi zaczęły się formować kontynenty. Znajdują się tu szczególnie dobrze zachowane kratery uderzeniowe powstałe w wyniku upadku meteorytów tuż po Wielkim Bombardowaniu (4,6 do 3,8 biliona lat temu).