Kenia
Park Narodowy Góry Kenia / Las Naturalny
(Kryt. VII, IX/ 1997, 2013)
Góra Kenia (5 199 m n.p.m.) jest drugim pod względem wysokości szczytem kontynentu afrykańskiego. Jest to dawny wygasły wulkan, czynny w okresie od 3,1 mln do 2,6 mln lat temu, kiedy to jego wysokość wynosiła 6 500 m n.p.m. Góra nosi jeszcze ślady dwunastu cofających się lodowców oraz liczy cztery niższe szczyty, górujące nad dolinami lodowcowymi w kształcie litery U. Jej strzępiaste, pokryte lodowcami wierzchołki oraz lasy rosnące w niższych partiach tworzą jeden z najbardziej malowniczych krajobrazów Afryki Wschodniej. Ewolucja i ekologia flory afroalpejskiej stanowi rzadko spotykany przykład procesów ekologicznych. W 2013 r. obszar wpisu został powiększony o strefę centralną o powierzchni ok. 20 tys. ha i strefę buforową, liczącą ok. 70 tys. ha.
Parki Narodowe Jeziora Turkana
(Kryt. VIII, X / 1997)
Turkana, najbardziej słone spośród wielkich jezior Afryki, stanowi unikalne laboratorium naturalne dla badań nad światem roślinnym i zwierzęcym. Trzy parki narodowe stanowią etapy dla wędrownych ptaków wodnych oraz wylęgarnię krokodylów nilowych, hipopotamów oraz różnych gatunków jadowitych węży. Stanowiska kopalne Koobi Fora, na których odnaleziono liczne skamieliny ssaków, mięczaków oraz innych gatunków, przyczyniły się do lepszego zrozumienia środowiska paleontologicznego bardziej niż jakiekolwiek inne stanowisko w Afryce.
Dawne miasto Lamu
(Kryt. II, IV, VI / 2001)
Dawne miasto Lamu, najstarsza i najlepiej zachowana osada ludu Suahili w Afryce Wschodniej, zachowała swe tradycyjne funkcje. Zbudowana z koralowców oraz z drzewa mangrowców, charakteryzuje się prostotą form strukturalnych, wzbogaconych dziedzińcami wewnętrznymi, werandami oraz drewnianymi, starannie rzeźbionymi drzwiami. Lamu, słynące z wielkich ceremonii religijnych, począwszy od XIX w. stało się ważnym ośrodkiem studiów nad kulturami islamu i suahili.
Święte gaje kaya ludu Mijikenda
(Kryt. III, V, VI /2008)
Na wpis składa się 11 odrębnych obszarów leśnych, rozrzuconych na odcinku 200 km wybrzeża. Znajdują się tam pozostałości licznych osad warownych, zwanych kaya, wznoszonych przez plemiona Mijikenda od XVI wieku i porzuconych na początku lat 40. XX wieku. Dziś miejsca te otoczone są szczególną czcią jako siedziby przodków i oddane w zarządzanie radzie starców. Obiekt wpisany został na Listę jako wyjątkowe świadectwo trwałości tradycji kulturowej żywej do dnia dzisiejszego.
Fort Jesus w Mombasie
(Kryt. II, V / 2011)
Fort, wybudowany w latach 1593-1596 przez Portugalczyków według projektu Giovanni’ego Battista’y Cairati’ego, to jeden z najznakomitszych i dobrze zachowanych przykładów szesnastowiecznych portugalskich fortyfikacji wojskowych oraz punkt zwrotny w historii tego rodzaju architektury. Twierdza broniła dostępu do portu w Mombasie. Jej plan i struktura odzwierciedlały renesansową koncepcję odwołującą się do ciała człowieka dla uzyskania idealnych proporcji i harmonii geometrycznej. Obiekt zajmuje powierzchnię 2,36 hektarów i obejmuje fosę wraz z najbliższym otoczeniem.
Kenijski system jezior w regionie Wielkiego Rowu
(Kryt. VII, IX, X / 2011)
System jezior w regionie Wielkiego Rowu w Kenii jest obiektem przyrodniczym o łącznej powierzchni 32.034 hektarów. Obejmuje trzy wewnętrznie ze sobą powiązane, stosunkowo płytkie jeziora w regionie kenijskiego Wielkiego Rowu (Jezioro Bogoria, Jezioro Nakuru i Jezioro Elementaita). Występuje tu jedno z największych na świecie siedlisk różnych gatunków ptactwa, w tym 13 gatunków zagrożonych. Jest to ważne miejsce dla żerowania flamingów oraz główny obszar gniazdowania i lęgów białych pelikanów. Region charakteryzuje się występowaniem licznych populacji ssaków, m.in. nosorożca czarnego, żyrafy Rothschilda, antylopy kudu wielkie, lwów, gepardów oraz likaonów. Obiekt jest bardzo cenny dla studiów nad najważniejszymi procesami ekologicznymi.
Stanowiska archeologiczne Thimlich Ohinga
(Kryt. IV, V / 2018)
Osada wybudowana z kamienia i otoczona murami, która powstała prawdopodobnie w XVI w., leży na północny zachód od miasta Migori, w regionie Jeziora Wiktoria. Służyła prawdopodobnie jako fort i magazyn żywności. Odzwierciedlała również rodowe stosunki społeczne. Thimlich Ohinga to największa i najlepiej zachowana spośród tych tradycyjnych przestrzeni otoczonych murami. Stanowi wyjątkowy przykład tradycji wznoszenia ogrodzeń z suchego kamienia, typowych dla pierwszych społeczności pasterskich w basenie Jeziora Wiktoria, które przetrwały do połowy XX wieku.