Etiopia
Park Narodowy Simien
(Kryt. VII, X /1978)
Potężna i wielowiekowa erozja utworzyła na płaskowyżu etiopskim jeden z najbardziej widowiskowych krajobrazów świata, wyróżniający się postrzępionymi szczytami górskimi, dolinami i urwiskami osiągającymi 1500 m głębokości. Park stanowi ostoję rzadkich gatunków zwierząt, takich jak pawian dżelada, lis abisyński oraz niespotykany nigdzie indziej rodzaj koziołka górskiego Walia ibex.
Kościoły skalne w Lalibeli
(Kryt. I, II, III / 1978)
Lalibela położona jest w sercu Etiopii, w regionie górskim, w pobliżu tradycyjnej wioski z chatami na planie koła. W XIII w. wykuto tam w skale jedenaście monolitycznych kościołów mających tworzyć ”nową Jerozolimę”. Lalibela jest jednym z najważniejszych miejsc chrześcijaństwa w Etiopii oraz ośrodkiem pielgrzymkowym i dewocyjnym.
Fasil Ghebbi
(Kryt. II, III / 1979)
W XVI i XVII w. warowne miasto Fasil Ghebbi było rezydencją cesarza Etiopii Fasiledesa i jego następców. Otoczone jest murami o długości 900 m, wewnątrz których znajdują się pałace, kościoły, klasztory, budowle publiczne i prywatne, zbudowane w unikalnym stylu, łączącym wpływy hinduskie i arabskie przetworzone przez barok, przyniesiony do prowincji Gonder przez misjonarzy jezuickich.
Dolina rzeki Auasz
(Kryt. II, III, IV / 1980)
W dolinie rzeki Auasz znajduje się jedno z najważniejszych skupisk stanowisk paleontologicznych w Afryce. Odkryte tam szczątki, z których najstarsze liczą co najmniej 4 mln lat, dostarczyły dowodów ewolucji człowieka, które zmieniły koncepcję historii ludzkości. Największego odkrycia dokonano w 1974 r., kiedy - na podstawie pięćdziesięciu dwóch fragmentów szkieletu - odtworzono słynną Lucy.
Tiya
(Kryt. I, IV / 1980)
Tiya jest jednym z najważniejszych spośród 160 stanowisk archeologicznych, odkrytych do chwili obecnej w regionie Soddo, na południe od Addis-Abeby. Znajduje się tam trzydzieści sześć zabytków, m. in. trzydzieści dwie rzeźbione stelę pokryte motywami przypominającymi szable oraz innymi, trudnymi do rozszyfrowania symbolami. Stele stanowią świadectwo pradziejowej kultury Etiopii, której nadal nie udało się precyzyjnie wydatować.
Aksum
(Kryt. I, IV / 1980)
Ruiny starożytnego miasta Aksum, w pobliżu północnej granicy Etiopii, wyznaczają położenie serca starożytnej Etiopii, kiedy to królestwo Aksum było najpotężniejszym państwem między Wschodnim Cesarstwem Rzymskim i Persją. Monumentalne ruiny, które tworzą monolityczne obeliski, gigantyczne stele, groby królewskie i ruiny dawnych zamków, pochodzą z okresu pomiędzy I i XIII w. Po upadku politycznym królestwa, w X w., cesarze etiopscy nadal koronowali się w Aksum.
Dolina rzeki Omo
(Kryt. III, IV / 1980)
W pobliżu Jeziora Turkana dolina rzeki Omo stanowi znane na całym świecie stanowisko prahistoryczne, na którym odnaleziono zespół szczątków kopalnych hominidów, m. in. Homo gracilis, o kluczowym znaczeniu dla badań nad ewolucją człowieka.
Harar Jugol
(Kryt. II, III, IV, V / 2006)
Otoczone pustynią i sawanną warowne miasto Harer (z ang. Harar) leży we wschodniej części Etiopii na płaskowyżu poprzecinanym głębokimi wąwozami. Znane jako czwarte ze świętych miast islamu, liczy 102 świątynie oraz 82 meczety, z których 3 pochodzą z X wieku. Między XIII a XVI w. miasto zostało otoczone murami (Jugol w języku Harer znaczy mur, twierdza). Większość miejskich domostw składa się z parterowego, trzypokojowego budynku oraz gospodarczego dziedzińca. Inny typ domostw zwany „indyjskim” wznoszony był przez indyjskich kupców pod koniec XIX wieku. Domy te są zwykle prostokątne, dwupiętrowe z werandą wysuniętą w kierunku dziedzińca bądź ulicy. Trzeci typ budynków to połączenie dwóch poprzednich. Architektura Hareru jest wyjątkowa i niespotykana nigdzie indziej w Etiopii ani też w innych miastach muzułmańskich. Obecny wygląd Hareru utrwalił się w XVI wieku i, podobnie jak w innych miastach muzułmańskich, charakteryzował się labiryntem wąskich uliczek i wyniosłymi fasadami. W latach 1520-1568 miasto pełniło funkcję stolicy królestwa Harari. Od końca XVI do XIX wieku było ważnym miastem handlowym oraz ośrodkiem nauczania koranicznego. Pod koniec XVII wieku miasto wraz z okolicą stało się niezależnym emiratem. W ciągu kolejnych 10 lat Harer był okupowany przez Egipt, a w roku 1877 został przyłączony do Etiopii. Mieszkańcy Hareru znani są z produkcji pięknych przedmiotów rzemiosła artystycznego: tkactwa, wikliniarstwa, czy introligatorstwa, a ich wyjątkowa koncepcja wystroju wnętrza domów jest najbardziej spektakularną częścią dziedzictwa kulturalnego miasta Harer. Na wyjątkowość Hareru składają się wpływy tradycji afrykańskiej i muzułmańskiej, widoczne w architekturze i urbanistyce oraz w wystroju wnętrz.
Krajobraz kulturowy Konso
(Kryt. III, V / 2011)
Jest to pustynny obszar o powierzchni 55 km kwadratowych, otoczony kamiennymi, tarasowymi zboczami i fortyfikacjami, położony na płaskowyżu w regionie Konso w Etiopii. Krajobraz stanowi spektakularny przykład trwającej od 21 pokoleń (ponad 400 lat) żywej tradycji kulturowej przystosowanej do nieprzyjaznego, pustynnego środowiska. Obrazuje wspólne wartości, spójność społeczną i kulturę techniczną ludności zamieszkującej te tereny. Obiekt obejmuje także grupy antropomorficznych, drewnianych posągów, które przedstawiają szanowanych członków społeczności i wydarzenia z ich bohaterskiej przeszłości. Pomniki są żywym świadectwem zanikających już tradycji pogrzebowych. Kamienne stele w miastach upamiętniają minione pokolenia wodzów.
Krajobraz kulturowy w strefie Gedeo
(Kryt. III i V / 2023)
Dobro leży w zachodnim pasie południowej części etiopskiej Doliny Ryftowej, na stromych zboczach płaskowyżu etiopskiego. Jest to obszar upraw leśnych z piętrowym układem roślinności, gdzie pod wysokimi drzewami, będącymi rodzimą odmianą roślin z rodziny bananowatych i stanowiącymi główną hodowlaną roślinę jadalną, rośnie kawa i inne krzewy. Gęsto zaludniony obszar zamieszkuje ludność Gedeo, posiadająca tradycyjną wiedzę na temat hodowli lasu. Na lesistych zboczach górskich znajdują się święte gaje, w których, zgodnie z tradycją, miejscowa ludność odprawia obrzędy związane z religią gedeo. Wzdłuż grzbietów górskich wznoszą się skupiska pomników megalitycznych czczonych przez miejscową ludność i otoczonych opieką przez starszyznę.
Park Narodowy Gór Bale
(Kryt. VII, X / 2023)
Dobro kryje w sobie mozaikę nadzwyczaj pięknych krajobrazów, powstałych wskutek wypływów lawy, zlodowacenia i przecięcia Wielką Doliną Ryftową. Znajdują się tu szczyty i grzbiety wulkanów, spektakularne stromizny, bezkresne doliny, jeziora polodowcowe, bujne lasy, głębokie kaniony i liczne wodospady tworzące niepowtarzane piękno przyrody. Zróżnicowana i unikalna bioróżnorodność występuje na poziomie ekologicznym, gatunkowym i genetycznym. Na terenie Parku znajdują się źródła pięciu dużych rzek, które zaopatrują w wodę i zapewniają przetrwanie milionom ludzi w Etiopii i poza jej granicami.