Holandia

Umiejętności związane z obsługą wiatraków i młynów
Kraj(e) członkowskie: Holandia
Wpis na Listę reprezentatywną niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości w 2017 r.

Umiejętności związane z obsługą wiatraków i młynów obejmują wiedzę i kompetencje niezbędne do ich funkcjonowania i należytego utrzymania. Wraz z malejącą liczbą osób utrzymujących się z młynarstwa, młynarze odgrywają dziś również kluczową rolę w przekazywaniu historii kultury związanej z tą praktyką. Liczbę zawodowych młynarzy szacuje się obecnie na około 40 osób. Wraz z wolontariuszami są oni ostoją zawodu. Gildia młynarzy – wolontariuszy zrzesza około 105 instruktorów działających w terenie i aktywnych mistrzów młynarskich, których w całej Holandii jest jedenastu. Młyny, a w związku z tym umiejętności młynarza, pełnią ważną funkcję społeczną i kulturalną w społeczeństwie niderlandzkim. Mają wartość emblematyczną, która umacnia poczucie tożsamości i ciągłości kulturowej. Prowadzone są następujące działania związane z ochroną młynarstwa: kształcenie, wspieranie i rozwijanie umiejętności, działalność dydaktyczna w szkołach i staże szkoleniowe. Tradycyjnie umiejętności młynarskie były przekazywane przez mistrzów. Jednakże od czasu powstania w 1972 r. gildii młynarzy zrzeszającej wolontariuszy, kwalifikacje młynarza uzyskało około 2 tysięcy wolontariuszy. Potrzebne przeszkolenie może otrzymać każdy zainteresowany. Gildia umożliwia młynarzom pogłębianie wiedzy, między innymi organizując zwiedzanie młynów, kursy wieczorowe, konferencje i spotkania zawodowe.

Kultura corso, parady kwiatów i owoców
Kraje członkowskie: Holandia

Wpis na Reprezentatywną listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości w 2021 r.

Corso to sięgająca końca XIX wieku doroczna parada wozów lub barek udekorowanych kwiatami, owocami i warzywami, niekiedy z ludźmi przebranymi w specjalne stroje. Zwyczaj wywodzący się z południowej Francji i Włoch, w XIX wieku przyjął się również w Holandii. Parada przejeżdża ulicami bądź przepływa po rzece. Towarzyszą jej widowiska muzyczne i teatralne. Niekiedy odbywają się parady nocne z iluminowanymi pojazdami. Ekipy składające się z przyjaciół czy sąsiadów całymi miesiącami pracują nad przygotowaniem pojazdów i dekoracji, a w ostatnich dniach przed paradą dodają świeże produkty – kwiaty, owoce i warzywa. Pojazdy – zmechanizowane lub pchane ręcznie – mogą osiągać do 20 m długości i 10 m wysokości. Corso jest formą konkursu. Każda z ekip stara się stworzyć jak najwspanialszy pojazd, a o zwycięzcy decyduje jury. Niemniej kultura corso jest czymś znacznie więcej niż tylko paradą i formą współzawodnictwa. Wspólne biesiadowanie po przygotowywaniu pojazdów i organizowanie regularnych spotkań to ważny element tradycji. Wydarzenie jest wyrazem jedności, bliskości i solidarności mieszkańców. Kultura corso jest stale żywa między innymi dzięki edukacji szkolnej, praktykom zawodowym oraz dorocznemu uczestnictwu w paradach.

Sokolnictwo - żywe dziedzictwo ludzkości
Kraje członkowskie: Arabia Saudyjska/ Austria/ Belgia/ Chorwacja/ Czechy/ Francja/ Hiszpania/ Holandia/ Irlandia/ Katar/ Kazachstan/ Kirgistan/ Maroko/ Mongolia/ Niemcy/ Pakistan/ Polska/ Portugalia/ Republika Korei/ Słowacja/ Syryjska Republika Arabska/ Węgry/ Włochy/ Zjednoczone Emiraty Arabskie

Wpis na Reprezentatywną listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości w 2021 r.

Sokolnictwo to, praktykowana od ponad 4 tysięcy lat. sztuka i tradycyjna praktyka układania sokołów, a niekiedy również innych ptaków drapieżnych – orłów, jastrzębi i myszołowów. W czasach wczesnego średniowiecza została udokumentowana w różnych częściach świata. Pierwotnie polowania wytresowanych ptaków drapieżnych były dla człowieka sposobem na zdobywanie pożywienia. Z czasem sokolnictwo zaczęło nabierać innego znaczenia, stając się praktyką społeczną i rozrywką, a także sposobem obcowania z przyrodą. Obecnie sokolnictwo jest uprawiane w wielu krajach przez osoby w różnym wieku. W wielu spośród nich stanowi ważny symbol kulturowy. Sokolnictwo przekazywane jest z pokolenia na pokolenie w różny sposób, przez naukę pod okiem mentora, w rodzinie czy w klubach szkoleniowych. Nowoczesna praktyka sokolnicza to przede wszystkim ochrona sokołów i ich zdobyczy oraz środowiska ptaków, a także praktyki jako takiej. Mimo że sokolnicy wywodzą się z różnych tradycji, wszystkich łączą wspólne wartości i praktyki, takie jak metody hodowli, szkolenia ptaków i opiekowania się nimi, wykorzystywany sprzęt i więzi, jakie wytwarzają się między sokolnikiem i ptakiem. Społeczność sokolników wspiera powstawanie szpitali sokolniczych, ośrodków hodowlanych, agencji ochrony przyrody oraz wyrób tradycyjnego sprzętu.

Letni karnawał w Rotterdamie

Kraj członkowski: Holandia

Wpis na Listę reprezentatywną niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości w 2023 r.

Rotterdam Summer Carnival to wielokulturowe święto, które jednoczy uczestników z Karaibów i europejskiej Holandii, a także mniejszości etniczne z Ameryki Środkowej i Południowej oraz Afryki mieszkające w Holandii. Wydarzenie obejmuje paradę uliczną, konkurs orkiestr dętych i targ festiwalowy z karaibskim jedzeniem. Praktyka jest przekazywana nieformalnie poprzez uczestnictwo w karnawale i w przygotowaniach. Grupy karnawałowe spotykają się, aby przygotować platformy, muzykę i dekoracje oparte na określonym temacie. Przygotowania odbywają się w domu lidera grupy lub w centrum społeczności, a wybrane style muzyczne i taneczne są ściśle związane z krajami pochodzenia uczestników. Platformy i kostiumy są konstruowane w dużej, wspólnej przestrzeni, umożliwiając grupom wymianę oraz przekazywanie wiedzy i umiejętności związanych ze spawaniem, stolarstwem, projektowaniem i recyklingiem materiałów. Odbywa się także kilka warsztatów, np. jak zostać królową karnawału, zorganizować grupę karnawałową czy zebrać fundusze na to wydarzenie. Letni Karnawał w Rotterdamie jest związany z kulturowymi korzeniami ludzi i ich emancypacją, wzmacniając indywidualność, umiejętność wyrażania siebie i poczucie własnej wartości. Jednocząc grupy o różnym pochodzeniu, sprzyja on również akceptacji i szacunkowi dla różnorodnych tradycji kulturowych, promując dialog i spójność społeczną.

Tradycyjne nawadnianie: wiedza, technika i organizacja

Kraje członkowskie: Austria, Belgia, Niemcy, Włochy, Luksemburg, Holandia, Szwajcaria

Wpis na Listę reprezentatywną niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości w 2023 r.

Tradycyjne nawadnianie wykorzystuje grawitację i ręcznie wykonane konstrukcje, takie jak kanały i rowy, do dystrybucji wody z naturalnych punktów zbierania wody (takich jak źródła, strumienie i lodowce) na pola uprawne. Praktycy wybierają określone dni i przedziały czasowe, aby ręcznie przekierować wodę, a rozpoczęciu lub zakończeniu sezonu nawadniania często towarzyszą spotkania towarzyskie i uroczystości. Tradycyjne nawadnianie wymaga dogłębnego zrozumienia naturalnego krajobrazu, przepływu wody i warunków pogodowych, a także ścisłej współpracy między osobami odpowiedzialnymi za dystrybucję wody (takimi jak rolnicy i właściciele gruntów) a innymi osobami zaangażowanymi w utrzymanie struktur fizycznych (jak spółdzielnie wodne i władze lokalne). Praktyka jest zazwyczaj przekazywana młodszym pokoleniom w sposób nieformalny, poprzez obserwację i szkolenia prowadzone przez doświadczonych członków, chociaż spółdzielnie, stowarzyszenia, naukowcy i instytucje również odgrywają ważną rolę w przekazywaniu wiedzy. Dla praktyków tradycyjne nawadnianie i związane z nim wielowiekowe systemy kanałów są silnymi wyznacznikami tożsamości. Praktyka jest powiązana z określonym słownictwem, a wymagana wiedza (jak zrozumienie wpływu cyklu księżycowego na przepływ wody i umiejętności związane z obróbką drewna) może być stosowana w innych aspektach życia jej depozytariuszy i otaczających społeczności.