Seszele

Moutya
Kraj(e) członkowskie: Seszele

Wpis na Reprezentatywną listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości

Moutya jest praktyką przywiezioną na Seszele przez afrykańskich niewolników, którzy przybyli tu wraz z osadnikami francuskimi na początku XVIII wieku. Niewolnicy spotykali się w lesie nocą, by tańczyć moutya z dala od siedziby plantatorów. Taniec przynosił pociechę w znoju i biedzie, był formą oporu przeciw zniewoleniu i niesprawiedliwości. Zmysłowy taniec z prostą choreografią wykonywany był tradycyjnie wokół ogniska. Towarzyszyła mu muzyka na dużym płaskim bębnie z koźlej skóry, na którym grali zazwyczaj mężczyźni. Ceremonia rozpoczyna się od ogrzania bębnów nad ogniskiem, po czym rozbrzmiewa bicie w bębny, a mężczyźni obecni w zgromadzonym tłumie inicjują podjęcie różnych tematów, zwykle dotyczących aktualnych sytuacji. Kobiety odpowiadają im w wysokiej tonacji. Taniec ma tempo umiarkowane. Mężczyźni i kobiety tańczą blisko siebie, poruszając biodrami i przytupując lecz nie dotykając się. Moutya do dziś jest formą wyrazu tożsamości kulturowej ze względu na taniec, który zachował swoją tradycyjną postać. Zazwyczaj jest on wykonywany spontanicznie we wioskach, a także podczas zgromadzeń i wydarzeń kulturalnych. Praktyka jest przekazywana nieformalnie poprzez jej kontynuowanie, obserwację i naśladownictwo oraz formalnie poprzez badania, dokumentację i popularyzację.